Warszawa w ruinach: rzadkie zdjęcia zniszczonej powojennej Warszawy, 1945-1950

Zniszczenie Warszawy pod koniec II wojny światowej jest jednym z najbardziej tragicznych i niszczycielskich wydarzeń w historii II wojny światowej.

Niegdyś miasto o wielkim znaczeniu kulturalnym i architektonicznym, po latach brutalnej okupacji niemieckiej i późniejszym nieudanym powstaniu Armii Krajowej, Warszawa została zamieniona w kupę gruzu i popiołów.

Bogate dziedzictwo miasta, które obejmowało tętniącą życiem społeczność żydowską, zostało prawie całkowicie zniszczone w wyniku zniszczeń, pozostawiając miasto w ruinie, a ludność trzęsła się z okropności wojny.

Podczas II wojny światowej 84% Warszawy zostało zniszczone. Te dramatyczne zdjęcia w trybie monochromatycznym i kolorowym przedstawiają centrum miasta, w tym Śródmieście, Stare Miasto i getto żydowskie .

Kolorowe zdjęcia wykonał nowojorski fotograf Henry N. Cobb podczas jego pobytu w Warszawie latem 1947 roku.

Ruiny Rynku Starego Miasta w styczniu 1945 r.

W czasie okupacji niemieckiej Warszawa miasto zostało poddane brutalnej kampanii represji i podporządkowania.

Żydów miejskich zebrano i zamknięto w dużym getcie w północno-zachodniej części miasta, gdzie zmuszono ich do znoszenia przerażających warunków życia, chorób i głodu.

Tysiące osób zginęło na terenie getta, a wielu innych wywieziono do nazistowskich obozów zagłady w innych częściach Polski.

Opór wobec okupacji niemieckiej zaczął nabierać tempa latem 1944 r., kiedy Armia Krajowa rozpoczęła powstanie w nadziei wypędzenia Niemców przed przybyciem wojsk radzieckich.

Powstanie zostało ostatecznie stłumione przez wojsko niemieckie, które przeprowadziło brutalne represje wobec ludności cywilnej, łącznie z powszechnymi zniszczeniami miasta.

Rynek Starego Miasta w Warszawie, 1945 r.

Niemieckie zrównanie z ziemią miasta było zaplanowane od dawna. Warszawa została wybrana do zniszczenia i poważnej odbudowy w ramach planowanej przez nazistów germanizacji Europy Środkowej, w ramach nazistowskiego planu generalnego Ost.

Jednak pod koniec 1944 r., gdy wojna była już wyraźnie przegrana, Niemcy porzucili plany kolonizacji Wschodu.

Zatem zniszczenie Warszawy nie służyło żadnemu celowi militarnemu ani kolonialnemu; dokonano tego wyłącznie jako akt odwetu.

Siły niemieckie podjęły bezprecedensowy wysiłek, aby zrównać z ziemią miasto, niszcząc 80–90% zabudowy Warszawy, w tym zdecydowaną większość muzeów, galerii sztuki, teatrów, kościołów, parków oraz obiektów historycznych, takich jak zamki i pałace.

Celowo zburzyli, spalili lub ukradli ogromną część dziedzictwa kulturowego Warszawy.

Zamek Królewski obrócony w gruzy.

Do stycznia 1945 r. całkowicie zniszczone zostało od 85% do 90% budynków; obejmuje to do 10% w wyniku kampanii wrześniowej 1939 r. i po walkach, do 15% podczas wcześniejszego powstania w getcie warszawskim, 25% w czasie powstania i 40% w wyniku systematycznego wyburzania miasta przez Niemców po powstaniu.

Straty materialne oszacowano na 10 455 budynków, 923 obiekty zabytkowe (94%), 25 kościołów, 14 bibliotek, w tym Bibliotekę Narodową, 81 szkół podstawowych, 64 szkoły średnie, Uniwersytet Warszawski, Politechnikę Warszawską i większość instytucji miejskich. zabytki. Prawie milion mieszkańców straciło cały swój dobytek.

Dokładne straty w mieniu prywatnym i publicznym, w tym w dziełach sztuki, innych artefaktach kultury i artefaktach naukowych, nie są znane, ale należy je uznać za znaczne, ponieważ Warszawa i jej mieszkańcy byli najbogatszymi i najbogatszymi Polakami w przedwojennej Polsce.

Ulica Marszałkowska w płomieniach.

Podczas niemieckiego tłumienia Powstania Warszawskiego w 1944 r. około 70–80% bibliotek zostało starannie spalonych przez Brandkommandos (oddziały palące), których misją było spalenie Warszawy.

W październiku 1944 r. spłonęła Biblioteka Załuskich, najstarsza biblioteka publiczna w Polsce i jedna z najstarszych i najważniejszych w Europie (założona w 1747 r.).

Z około 400 000 druków, map i rękopisów przetrwało jedynie około 1800 rękopisów i 30 000 materiałów drukowanych.

Pomnik Jezusa Chrystusa z kościoła Świętego Krzyża.

Pomimo przytłaczających zniszczeń i wielu przeszkód, jakie napotkano po wojnie, naród polski wykazał się niesamowitą odpornością i determinacją w wysiłkach na rzecz odbudowy Warszawy.

Zadanie było ogromne i wymagało uprzątnięcia gruzu, odbudowy infrastruktury i zapewnienia nowych mieszkań setkom tysięcy bezdomnych.

Odbudowę komplikowała także sytuacja polityczna w Polsce znajdującej się pod kontrolą sowiecką i stojącej przed poważnymi wyzwaniami gospodarczymi.

Niemiecki żołnierz podpala budynek.

Jednak dzięki wsparciu społeczności międzynarodowej i zbiorowym wysiłkom Polaków udało się ostatecznie odbudować Warszawę, a jej historyczne Stare Miasto i wiele innych obiektów kulturalnych przywrócono do dawnej świetności.

Przez lata, które upłynęły od wojny, miasto nadal się rozwijało i prosperowało, stając się tętniącym życiem i kosmopolitycznym centrum sztuki, kultury i handlu.

Dziś miasto jest świadectwem ludzkiego ducha oraz siły odporności i determinacji, aby przezwyciężyć nawet najbardziej niszczycielskie okoliczności.

Zniszczenie Warszawy i późniejsza odbudowa miasta przypominają o trwałym dziedzictwie wojen i konfliktów.

Jest otrzeźwiającym przypomnieniem straszliwej ceny, jaką płacą ci, którzy znaleźli się na celowniku brutalnego konfliktu, oraz świadectwem odwagi i wytrwałości tych, którzy starają się odbudować i odnowić w obliczu przeciwności losu.